ALEKSANDROWICZ v. ALEXANDROWICZ Dominik z przydomkiem Witold,
h. własnego, pochodził z zamożnej szlachty osiadłej w powiecie lidzkim.
Był drugim synem Łukasza Antoniego, chorążego lidzkiego i Konstancji Aleksandrowicz córki Stefana Eustachego (kasztelana nowogródzkiego) i Tekli Radziwanowicz Kierdej. Jego starszym bratem był Franciszek Antoni – kasztelan
lidzki.
Pierwsza o nim wiadomość pochodzi z 9 II 1750 roku, kiedy to występuje, jako deputat szlachecki z Lidy na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego pod laską marszałkowską ks. Albrechta Radziwiłła, starosty rzeczyckiego. Wraz z nim deputatem
z powiatu lidzkiego był Samuel Kostrowicki. Ich wybór został oprotestowany na sejmiku protest contra totum actum i początkowo na rugach decyzją wojewody Radziwiła zostali odsunięci od sądzenia. Niedługo później – 20 IV, zostali jednak zaprzysiężeni.
Swoją karierę na urzędach Wielkiego Księstwa Litewskiego rozpoczyna niedługo po zakończeniu kadencji trybunalskiej – w XII 1750 roku zostaje nominowany na urząd sędziego grodzkiego lidzkiego. W dokumentach nominacyjnych zapisany, jako chorążyc – syn chorążego – można więc na tej podstawie wnioskować, że był to jego pierwszy urząd.
W dniu 9 IX 1752 roku zostaje awansowany na pisarza ziemskiego lidzkiego. W tym czasie od swojego rodzonego brata Franciszka Antoniego otrzymał cesję na urząd wójta lidzkiego – konsens został wydany już 21 VIII 1750 roku. W dniu 14 XII 1754 roku Dominik uzyskuje konsens na cesję urzędu dla Józefa Hawryłkiewicza. Piastując urząd pisarza otrzymywał mandaty poselskie z powiatu lidzkiego na sejmy 1754, 1758, 1761 i 1764 (konwokacyjny).
W 1761 roku Dominik drugi już raz został wybrany na deputata Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Zaledwie miesiąc później – 16 III 1761 roku został także wybrany na posła na sejm, w związku z czym zrezygnował z deputacji.
W 1764 roku Dominik razem z bratem Franciszkiem Antonim oraz innymi Alexandrowiczami (Michałem, Tomaszem, Józefem i Teodorem) podpisali się pod manifestami Konfederacji Generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego. Tego samego roku
król Stanisław August potwierdza przywilej nadany przodkom Dominika na 6 włók gruntu (około 107 hektarów) z wszelkimi służbami we wsi Treygi.
W 1765 roku brał udział w popisie szlachty lidzkiej stając jako „Pisarz Ziemski Regimentarz Woysk W. Xwa Lit. Partii Litewskiej, Porucznik Petyhorski” u boku swojego brata Franciszka Antoniego przyjmującego popis – wówczas „generalnego Powiatu Lidzkiego Chorążego”.
Dominik był stronnikiem Czartoryskich – często zaglądał do Przybysławic na dwór księcia kanclerza i jako jego zaufany starał się doprowadzić do ugody między Matuszewiczami (rodziną żony brata Franciszka Antoniego).
Na Sejmiku w dniu 5 II 1770 roku Dominik zostaje wybrany na deputata Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego, a trzy miesiące później zostaje marszałkiem tegoż trybunału. Z zadania tego wywiązał się nader sumiennie – na czasy jego marszałkostwa przypadła sprawa między Niesiołowskim, a biskupem Massalskim ostro atakującym na sejmikach trybunał. Dominik Alexandrowicz, jako marszałek umiał zachować godność, która zyskała mu uznanie nie tylko kanclerza Czartoryskiego,
ale także i króla, który nagrodził go 6 III 1771 roku nadaniem urzędu koniuszego Wielkiego Księstwa Litewskiego i orderem św. Stanisława. W czasie pełnienia funkcji
marszałkowskiej wyszedł jego nakładem w Wilnie w drukarni pijarskiej przedruk Modrzewskiego „O Poprawie Rzeczypospolitej” w przekładzie Cyprjana Bazylika.
W ciągu lat następnych Dominik brał jeszcze czynny udział w życiu publicznym, prezydując lub zasiadając w komisjach, wyznaczanych przez sejmy w różnych sprawach.
W 1779 roku procesował się w Trybunale Głównym z podskarbim Tyzenhauzem, a wobec bezwzględnych metod tego ostatniego szukał opieki u króla, który wpłynął
na podskarbiego zmuszając go do ugody. Oprócz godności cywilnych Dominik piastował również wojskowe – służył, jako porucznik petyhorski u podskarbiego Flemminga
i wojewody witebskiego Sołłohuba. Za czasów hetmaństwa Massalskiego dostał regimentarstwo wojsk dywizji litewskiej, wreszcie rotmistrzostwo husarskie.
W 1784 roku otrzymał order Orła Białego, a w 1791 roku zrezygnował z urzędu koniuszego. Jedynie na tej podstawie wiadomo, że zmarł po 1791 roku.
Żonaty był trzykrotnie – pierwszą jego żoną była Małgorzata Podoska , która zmarła 7 IX 1758 roku. Drugi raz żeni się 15 VIII 1762 roku z Konstancją Marią Oskierko – cześnikówną, a trzeci i ostatni raz z wdową po Antonim Narbutt – Klarą z domu Broel-Plater herbu Trzy Trąby – wojszczanką inflancką, urodzoną w 1749 roku, a zmarłą
26 I 1834 roku w Werenowo. Z małżeństw tych miał syna Ignacego oraz dwie córki – prawdopodobnie Teresę i Brygidę Pelagię (I voto Broel-Plater, II voto Raczyńską).
