W lustracji został wymieniony, jako właściciel łącznie 34 dymów, w tym
2 dwornych i 32 gruntowych wiejskich. Do niego należał wówczas Dwór Parachimowce (Parchimowce) z wsią o tej samej nazwie oraz folwark i wieś Żebry (Żubry?).
W Dworze Parachimowce (Parchimowce) zamieszkiwało wówczas 11 mieszkańców
i 6 czeladzi dworskiej. We wsi Parachimowce (Parchimowce) 127, a we wsi Żebry (Żubry) 67 chrześcijan i dwóch Żydów.
Kluczewski wszedł w posiadanie tych dóbr po 1775 roku – w taryfie dymów powiatu grodzieńskiego z 1775 roku również nie był wymieniany. Nikt noszący nazwisko Kluczewski nie był również w popisie szlachty grodzieńskiej z 1765 roku.
Bardzo możliwe, że wymienianym w 1789 roku właścicielem Dworu Parachimowce
i folwarku Żebry był nikt inny, niż Ignacy Kluczewski herbu Ozdoba, syn Jakuba. Pochodził z nieszlacheckiej rodziny parającej się służbą wojskową. Szlachectwo otrzymał dopiero w 1766 roku od cesarza niemieckiego Józefa II – wraz z nim jego bracia:
Józef i Melchior. Polskie szlachectwo i herb Ozdoba otrzymał razem z braćmi na sejmie 1768 roku, jako podpułkownik wojsk koronnych.
W herbarzach określono go, jako sekretarza królewskiego, posła i tłumacza przy dworach zagranicznych. Jeszcze w początkach 1776 roku sprawował niezwykle odpowiedzialne stanowisko chargé d’affaires w Petersburgu. Uwierzytelniony za pośrednictwem bawiącego wówczas w Rosji bratanka króla, księcia Stanisława, w początkowych miesiącach 1776 roku zastępował urlopowanego A. Debolego i prowadził szyfrowaną korespondencję z Departamentem Interesów Cudzoziemskich.[1]
Polskie herbarze na temat rodziny Ignacego Kluczewskiego dostarczają rozbieżnych informacji. Według Seweryna Uruskiego, z małżeństwa z Anną Baudouin pozostawił synów Stanisława, Józefa i Antoniego. Stanisław syn Ignacego z małżeństwa z Chodakowską
(sic! raczej Chodkowską) miał syna Jarosława. Drugi z synów – Józef, ożenił się
z Borowską. Trzeci syn – Antoni, był sędzią grodzkim grodzieńskim. Zostali oni wylegitymowani ze szlachectwa w Cesarstwie Rosyjskim w 1841 roku i zapisani do szlachty guberni grodzieńskiej. Brat Ignacego – Józef, z żony Joanny Radomickiej pozostawił synów: Stanisława, Ignacego i Piotra.
Z Ignacego syn Eustachy, a z Piotra syn Kacper – wszyscy wylegitymowani w 1841 roku
i wpisani do szlachty guberni grodzieńskiej.[2]
Według Adama Bonieckiego Ignacy Kluczewski miał syna Jana, ten zaś syna Ignacego, który pozostawił Józefa i Stanisława. Ze szlachectwa legitymowani byli w 1835 i 1852 roku, wpisani do szlachty guberni podolskiej.[3]
Prawidłowa wydaje się wersja przedstawiana przez Seweryna Uruskiego. Potwierdzenie powyższego można odnaleźć w wielu dokumentach wytworzonych na przełomie XVIII/XIX wieku przez powiatowego (grodzieńskiego) marszałka szlachty.
W jednym z takich dokumentów z 1795 roku odnajdujemy Kluczewskich Stanisława, Józefa y Antoniego, braci rodzonych, których familia opisana w podanej przez nich wiadomości pod Nr 118, jako właścicieli folwarków Parchimowców y Żebry w Powiecie Grodzieńskim dziedzicznych.[4] Identycznej treści zapis odnajdujemy jeszcze w jednym dokumencie – Opisanie szlacheckich nieruchomych własności uczynione wedle alfabetycznego porządku z wyszczególnieniem jaką który Dziedzic posiada własność, odnajdujemy Stanisława, Józefa i Antoniego Kluczewskich, jako właścicieli folwarku dziedzicznego Parchimowce oraz folwarku dziedzicznego Żebry.[5]
Ignacy Kluczewski z Anną Baudowin (Baudouin) ożenił się 19 III 1775 roku
w warszawskiej parafii św. Krzyża.[6] Tam pozostawali do co najmniej 1777 roku –
w 1776 roku w tejże parafii urodziła się córka Apolonia Eleonora Marianna, a w 1777 roku syn Roman Jerzy Stanisław.[7] Być może to właśnie Stanisław wymieniany przez Uruskiego. Prawdopodobnie po 1777 roku małżonkowie Kluczewscy przybyli do parafii brzostowickiej i tam zapewne rodzili się ich kolejni potomkowie. Ignacy Kluczewski zmarł przed 1794 roku – w taryfie dymów z 1794 roku, jako właściciel 22 dymów ziemskich Parchimowce i Żebry wymieniany był już jego syn Stanisław – to on podpisywał tzw. Akces Sokólski z 9 V 1794 roku.[8] Zapewne tenże sam Stanisław posiadał 9 dymów
w parafii Nowodworskiej (Holaki). [9]
Józef Kluczewski syn Ignacego w dniu 16 XI 1801 roku w parafii Repla ożenił się
z Katarzyną Borowską. W akcie zapisano, że pan młody pochodził z dworu Parchimowce w parafii Brzostowica Wielka, a panna młoda z okolicy Raszew. Jednym ze świadków był Stanisław Kluczewski – zapewne rodzony brat Józefa. Po 1801 roku w księgach metrykalnych parafii Repla brak jakichkolwiek zapisów o tej rodzinie.
W jednym z dokumentów grodzieńskiego marszałka szlachty z 1832 roku, stanowiącym Spis mieszkańców Powiatu Grodzieńskiego, odnajdujemy całą rodzinę Stanisława syna Ignacego Kluczewskiego (Ключевский Станислав) – jego syna Jarosława i pięć córek: Franciszkę, Pelagię, Emilię, Elżbietę i Władysławę (Ключевские Ярослав, Францишка, Пелягия, Емилия, Елизавета, Владислава Станиславовичи). Wszyscy oni mieszkali wówczas w parafii Brzostowica Wielka. [10] Jarosław Kluczewski żył jeszcze w parafii Brzostowica Wielka w 1856 roku, kiedy to wystąpił, jako asystujący przy chrzcie Ignacego Łaguńskiego.[11] Odnajdujemy także córkę Pelagię urodzoną w 1816 roku, która w dniu
25 IX 1850 roku poślubiła sławetnego Jana Sikorskiego. W akcie została zapisana,
jako panna lat 34 z Majątku Parachimówka, córka szlachetnych Stanisława i Aleksandry z Chodkowskich Kluczewskich.[12] Powyższe zapisy świadczą o obecności Kluczewskich
w parafii brzostowickiej co najmniej do połowy XIX wieku.
Stanisław Kluczewski – bratanek Ignacego (syn Józefa), był sygnatariuszem Laudum Sejmiku Grodzieńskiego z 1792 roku.[13]
W powiecie grodzieńskim pozostawał co najmniej do 1832 roku. Dożył późnej starości,
ale już w Królestwie Polskim – zmarł po 1844 roku. Tego rodzaju informacje wynikają
z kolejnego dokumentu sporządzonego przez powiatowego (grodzieńskiego) marszałka szlachty. W Spisie dworian II grupy Powiatu Grodzieńskiego z 1899 roku, sporządzonym
na podstawie spisu z 1832 roku i uzupełnianym w kolejnych latach, Stanisław Kluczewski syn Józefa (Ключевский Станислав Осипович) zapisany został, jako 63-letni mieszkaniec Królestwa Polskiego. Z dokumentu wynikało, że urodził się około 1769 roku (63 lata w 1832 roku). W dniu 26 IV 1826 roku został wpisany do części I księgi szlachty grodzieńskiej – następnie w dniu 23 I 1841 roku za ukazem nr 1178 i 9 XI 1844 roku
za ukazem nr 5974.[14] Z innego dokumentu wynikało, że Stanisław miał co najmniej trzy siostry: Katarzynę, Józefę i Olimpię (Ключевские Катерина, Иозефа, Олимпия Иосифовны).[15]
